روز از نو و روزی از نو

بالاخره بعد از مدتها دوری من هم به پایان رسید و در همین مدت کم هم فارسی تایپ کردن خیلی یادم رفته که دوباره باز گشتن به دیار وب لاگ رو سختتر هم میکنه. دروغ گفتم اگه بگم دلم واسه نوشتن تنگ نشده بود... زندگی جدید تو یه دنیای جدید شروع شده با آدمهای جدید. آدمهایی که خیلی هاشون تا حالا کلی کمک کردن و با کنار من بودن اجازه ندادن تنهایی رو خیلی حس کنم. دارم کم کم حس میکنم که چطور میشه یه نفر آدم میتونه تا سی یا چهل سالگی تنها زندگی کنه. تو ژاپن هم کار ها به هم خیلی نزدیک ترن تا من به عمه و عمو هام. خیلی جالبه که در عین حال که نظام پادگانی برقراره و بزرگتر به کوچکتر ریاست میکنه و کوچکتر بزرگتر رو به ریاست تمام و کمال خودش قبول داره ولی این حس مانع از برقراری یه رابطه دوستی خوب هم تا حد خوبی نمیشه. با اینکه محیط پر از خارجیه و این یه مشت ژاپنی یه شدت غرب و شرق زده باز آورده و بالطبع اخلاقها هم با محیط های صد در صد ژاپنی تا حد زیادی فرق داره ولی اون خصلتها اگر چه کمرنگتر، دیده میشه و به وضوح قابل لمسه

چند وقت دیگه عازم دوبی هستم. خیلی مشتاقم ببینم این سرزمین که ابنهمه قصه در موردش میگن و میشنون چه جور جاییه. و ما کجای کارمون از عربها هم عقب افنادیم

در مورد ایران بگم... تو این سفر اخیر بر خلاف انتظار خیلی نکته های خوب به چشم میخورد. دیگه تاکسی ها دونفر رو جلو سوار نمیکنن. کمربند اجباری شده و نه تنها راننده بلکه کنار دستیش هم باید کمربند ایمنی ببنده و واقعا هم میبندن. احساس من این بود که خلق و خوی مردم بهتر شده. از دعواهای خیابونی که بدون استثنا هر دفعه میدیدم این دفعه خبری نبود. قبمتها در مقایسه با یک سال و نیم پیش بیشتر نشده بود خیلی. رانندگی ها بهتر شده بود و من برای اولین بار به خودم جرات دادم تو تهران رانندگی کنم و بدون تصادف هم سپری شد

با این وجود پشت همه اینها به نظر شخص من فقط یه چیز هست و اون هم ابنکه حکومت داره به شدت نظامی میشه. آخوندها یاد گرفتن که روش رضا خان برای حکومت بر ایرانی ها بهترین روش بوده و زور حرف اول و آخر رو میزنه. تو هر تجمع کوچک و بزرگی نیروی انتظامی اولین ارگانیه که حاضره حالا اینکه تظاهر کننده ها رو تشویق میکنه یا تنبیه بسته به امر بالاتری ها داره... و البته جمله ای که روزی صد بار از همه جا به گوش میرسه اینه: انرژی هسته ای حق مسلم ماست و فکر میکنین واقعا چند در صد تو ایران معتقد نیستن که انرژی هسته ای حق مسلم ماست؟