بعله دوهزار و هشت هم از راه رسید و من کم کم وارد دهمین سال دوری از ایران میشم... همیشه این روزها حال و هوای خودشو برام داشته. با اینکه اتفاق خارق العاده ای تو ژاپن نمی افته ولی تعطیلی همیشه برام مزه خودش رو داشته
این روزها دمق هستم سر مسئله ایرانی بودن و اینکه هر روز بیشتر حس میکنم رفتار دور و وریها داره نسبت به ما ابرانی ها عوض میشه. با اینکه شرکت خارجیه و توش همه جور ملیتی پیدا میشه ولی قوانین آمریکا حاکم هستن و این اواخر سخت گیری ها بیشتر هم شده. من جمله اینکه مثلا یه آمریکایی به هیچ عنوان نباید یه ایرانی رو کار آموزی بده یا حتی یه خارجی که میخواد بره ایران کار کنه... چند نفر راه افتادن دور و ور دنیا تو مرکزهای مختلف برای اینکه قوانین جدید رو به همه پرزنت کنن... بارها شده که یه آمریکایی میخواد یه جلسه کارآموزی بذاره و اول جلسه خواسته هر ایرانی تو اتاق هست پاشه بره بیرون... الان آمریکایی ها از ترسشون سلام و علیک درست و حسابی هم نمیکنن. اگه فقط آمریکایی ها بودن مشکل اونقدر نبود ولی کم کم حس میکنی همه یه جورایی فرق کردن. چون این قوانین مال تمامی گرین کارد دارها و خارجی های مقیم آمریکا هم هست...
به همین دلیلها هم ما داریم فرصتها مون رو از دست میدیم. و نگرانیم اینه که دور و وریهایی که با من شروع کردن با سرعت رشد کنن و من به خاطر ملیت نتونم.
نمیدونم تا کی باید قوانین دنیا روی ملیت آدمها برای سرنوشتشون تصمیم بگیره. ملیتی که هیچکس انتخابش نکرده... نه اون آمریکایی و نه من ایرانی... واقعیت دنیا اینه که راهی جز حل این مسئله برای اینکه آدم حقشو بگیره نیست...
این روزها دمق هستم سر مسئله ایرانی بودن و اینکه هر روز بیشتر حس میکنم رفتار دور و وریها داره نسبت به ما ابرانی ها عوض میشه. با اینکه شرکت خارجیه و توش همه جور ملیتی پیدا میشه ولی قوانین آمریکا حاکم هستن و این اواخر سخت گیری ها بیشتر هم شده. من جمله اینکه مثلا یه آمریکایی به هیچ عنوان نباید یه ایرانی رو کار آموزی بده یا حتی یه خارجی که میخواد بره ایران کار کنه... چند نفر راه افتادن دور و ور دنیا تو مرکزهای مختلف برای اینکه قوانین جدید رو به همه پرزنت کنن... بارها شده که یه آمریکایی میخواد یه جلسه کارآموزی بذاره و اول جلسه خواسته هر ایرانی تو اتاق هست پاشه بره بیرون... الان آمریکایی ها از ترسشون سلام و علیک درست و حسابی هم نمیکنن. اگه فقط آمریکایی ها بودن مشکل اونقدر نبود ولی کم کم حس میکنی همه یه جورایی فرق کردن. چون این قوانین مال تمامی گرین کارد دارها و خارجی های مقیم آمریکا هم هست...
به همین دلیلها هم ما داریم فرصتها مون رو از دست میدیم. و نگرانیم اینه که دور و وریهایی که با من شروع کردن با سرعت رشد کنن و من به خاطر ملیت نتونم.
نمیدونم تا کی باید قوانین دنیا روی ملیت آدمها برای سرنوشتشون تصمیم بگیره. ملیتی که هیچکس انتخابش نکرده... نه اون آمریکایی و نه من ایرانی... واقعیت دنیا اینه که راهی جز حل این مسئله برای اینکه آدم حقشو بگیره نیست...
5 comments:
ُسلام
من یه خواننده تصادفی هستم که از گوگل همین جوری پیدات کردم (داشتم مریم میرزا خوانی رو توی گوگل سرچ می کردم). به هر حال من هم به نوعی درک می کنم توی این جور شرایط هم بودم. هر چند الان توی ایران هستم.
به هر حال موفق باشی
ishalla ma dar christmas 2009 shahede be rooz shodane in blog khahim bood, na?
har 3 mah ye post hich moshkeli be vojood nemiare, man az tarafe server haye blogspot tazmin mikonam!
vali khob update kon dige, i like reading about Japan!
سلام ناعمه جان من هم مدرسه ایت بودم بابا تو هنوز خارجی؟داری دکترا می خوونی؟
salam, chera dige neminevisid?
Post a Comment