کی راست میگه؟

عجب روزی بود امروز. بد شانسی یکی پشت یکی... البته اگه فقط بد شانسی بود خیلی هم بد نبود

امروز رفتم به استادم یه کنفرانس دانشجویی رو نشون دادم و گفتم میخوام اینجا پرزنت کنم... تقریبا همون اتفاقی که ازش انتظار میرفت افتاد. برگه رو از من گرفت و یه نگاهی بهش کرد و بعد از یه کم من و من گفت اگه میخوای اینهمه پول خرج کنی و تا توکیو بری واسه یه کنفرانس بهتر باید بری. اگه خودت میخوای پولش رو بدی و بری میل خودته ولی من یه همچین اینوست هایی نمیکنم...! جالبه تویه کشور به این ثروتمندی تو یه لابراتوار به این پول داری باشی و بعد استادت برای یه مسافرت یه روزه داخلی یه همچین حرفی بهت بزنه. انگار هرچی وسع آدمها میره بالاتر بخیل تر میشن. خیلی ها رو دیدم که به شدت پول دارن ولی زورشون میاد یه ذرشو خرج کنن. قبلا وقتی استادم باهام اینجوری برخور میکرد کلی اعصاب خوردی داشتم. همش با خودم دنبال اشکالی که احتمالا کارم ممکنه داشته باشه میگشتم. همیشه به این نتیجه میرسیدم که اگه هم بهترین جای دنیا باشی ولی سهمی از اون بهترین نداشته باشی واقعا چه فایده ای داره؟
بد نیست یه مقدار در مورد سیستم مالی ژاپن بنویسم. چیزی که اتفاقا چند وقت پیش با امین داشتیم حرفش رو میزدیم. ژاپن با اینکه کشور به شدت پولداریه و خیلی مواقع پول رو اون جاهایی که نباید خرج کنه، تو هزینه کردن برای اشخاص حقیقی به شدت محتاط و خیلی مواقع کوتاه بینه. این قضیه حتی در مورد شرکتهای دولتی و غیر دولتی هم صدق میکنه. همین چند وقت پیش بود که به دعوت مسوولین شرکت نیسان رفته بودم دفتر اصلیشون و برای اینکه میدونستم تو ژاپن دیگه تو این موارد هزینه مسافرت روکمال و تمام پرداخت میکنن دیگه چیزی نپرسیدم ولی در نهایت تعجب وقتی رفتم دیدم تقریبا یک چهارم هزینه رو پرداخت نمی کنن. با اینکه این خرجها واسه شرکتهایی مثل نیسان هیچ به حساب میاد
بارها پیش اومده که بودجه لابراتوار اضافی میاد و مجبور میشن عرض چند هفته به هر بهانه ای شده خرجش کنن چون در غیر این صورت مجبورن بودجه رو برگردونن. ترجیح میدن این پول رو واسه یه وسیله خیلی پیشرفته که ممکنه سالی یه نفر هم ازش استفاده نکنه خرج کنن ولی واسه کنفرانس بچه ها چیزی اختصاص نمیدن. با این وجود این رو هم باید بگم که اینجا سیستم دانشگاها به شدت استاد سالاره. همه چیز بسته به استادی داره که مسوول لابراتواره. ولی اکثریت قریب به اتفاق ژاپنی ها به شدت تو پول خرج کردن محتاط هستن و یه قرون دوزار میکنن

معمولا طرفای فوریه که میشه تعمیرات خیابونهای شهر چندین برابر مواقع عادی میشه. یه بار از یه ژاپنی که علتش رو پرسیدم گفت که اگر پولی تو یه سال کاری (که مارچ تموم میشه و آوریل شروع میشه) اضافه بیاد باید برگردونده شه و شهر داری که تا فوریه کلی پول خرج نکرده داره همه اش رو به سرعت صرف آسفالت خیابونها میکنه

جالب اینه که مردم ژاپن با اینکه به شدت در مورد پول یه قرون دوزار میکنن و بزل و بخشش های از نوع خاور میانه ای رو اصلا ندارن ، اگه کسی رو ببینن که خیلی رو پول حساسیت نشون میده هر چقدر هم که آدم مهمی باشه، هیچ وقت فکر نمیکنن که شاید حقشه و سیستم اجتماع مشکل داره. یه مثال خیلی بارز شخصیه به اسم شوجی ناکامورا. چند روز پیش که نتایج برندگان نوبل امسال اعلام شد، تلویزیون ژاپن ویژه برنامه ای در مورد این شخص داشت. ناکامورا سالهاست که نزدیکترین ژاپنی به نوبل به شمار میره و هر سال چشمهای ژاپنی ها منتظر اینه که نوبل گرفتنش رو ببینن. چیزی که تو شخصیت ناکامورا برای من جالبه بیش از حد رک بودنشه و قدرت بیانش بدون ترس از جامعه اش. ناکامورا بعد از یه سلسله تحقیق و نتایج درخشانی که تو اکتشاف ال ای دی آبی و سبزو سفید داشت و میلیونها دلاری که نصیب شرکتی که توش مشغول به کار بود کرد، مبلغ ناچیزی از اون همه سود رو دریافت کرد و این قضیه رو به دادگاه کشید. دادگاه هم البته به نفع شرکت رای داد و ناکامورا با نارضایتی تمام از ژاپن به دانشگاه کالیفرنیا رفت و سمت استادی گرفت. من به عنوان بیننده برنامه کاملا با ناکامورا هم دردی میکردم ولی مجری های برنامه معتقد بودن که ناکامورایی که خیلی طمع پول کرده مقصر بوده! کلا به نظر میاد اعتقاد عامه بر اینه که اونهایی که توانایی کار کردن رو دارن و استعدادش رو، باید اونقدر کار کنن که اونهایی که یا توانایی کار ندارن یا استعدادش رو و یا حالش رو! بتونن بخورن و زنده بمونن

تو نظر اول یه همچین جامعه ای واسه کسی که عادت به رقابت داره و به قدرت علمی و عملی خودش اطمینان داره خیلی مسخره به نظر میاد ولی همین روش یه جامعه تا حد خوبی ایده ال درست کرده. کسی تو ژاپن گدایی نمیکنه. کسی از گشنگی یا سرما نمیمیره. عموم مردم سطح زندگی متوسط به بالایی دارن و جامعه به شدت امنیت داره.

با تمام این اوصاف به نظر شما حق با کیه؟