زندگی وفا نداره

این روزها اگه میبینین کمتر مینویسم به خاطر اینه که اولین دفاعم در راهه و یه دنیا کار نکرده هست که تو این دو هفته باید انجام بشه.

قابل توجه اونهایی که ازژاپن وبلاگ من رو میخونن و بهنام فخر جهانی رو میشناسن. دیروز بعد از سالها یه دوست از توکیو زنگ زد و گفت بهنام طی یه حادثه رانندگی فوت کرده! به همین راحتی... ظاهرا در جا فوت کرده. من خودم هیچ وقت نه بهنام رو دیده بودم نه خواهرش آرزو رو که از سال بالایی های من به حساب میاد. آرزو یکی از ایرانی های موفقیه که خیلی ها اینور و اونور ژاپن اسمش رو شنیدن. خیلی حرفها در موردش هست و من نمیخوام ندیده در موردش قضاوت کنم.

حتما خیلی سخته که ببینی برادر هفت هشت سال کوچکتر از خودت تو کشوری که بجز تو کس دیگه ای براش نبوده یه دفعه از بین میره... به هر حال مراسم ختمی هست که روز شنبه برگزار میشه. اونهایی که میخوان برن یه تماس کوچک با من بگیرن

چیزی که این مدت فکر منو مشغول کرده اینه که تو کشوری که تصادف رانندگی واسه جمعیت صد و بیست میلیونیش به ندرت اتفاق می افته و مرگ در صانحه رانندگی بسیار به ندرت تر، چرا واسه جمعیت کمتر از چند صد نفری دانشجوی ایرانی اینقدر درصد حادثه و مرگ بالاس... تا حالا ننشستم آماری حساب کنم این درصد از درصد خود ژاپنی ها چقدر بالاتره ولی تو بالاتر بودنش شک ندارم

چرا همه فکر میکنیم مرگ مال همسایه اس! بابا مردن به سادگی نزدن قلبیه که اندازه مشت دسته! اومدنش هم اصلا نیازی به گذشتن شصت سال از عمر نداره... یک ساعت دیگه ممکنه تو هم از بالا به جسد بی جان خودت خیره شده باشی

الان بهنام چه حالی داره؟ باورش میشه که دیگه نیست؟ کی میدونه