و یک برگ دیگر ورق خورد

بارها و بارها برام ثابت شده که اگه باهوش بودن و خوب کار کردن برای خوب ارزیابی شدن قسمت مهمی از کاره، بزرگتر از اون نحوه بیان و طرز پرزنت کردن همون کاره. اون موقع که میرفتم به بعضی سمینارها که به آدم نحوه شرکت در مصاحبه برای کاریابی رو یاد میدادن، خیلی ها تاکید رو این موضوع میکردن که مدت زمانی که شما ارزیابی میشید همون ده دقیقه تا یه ربعی هست که مصاحبه گر با شما داره حرف میزنه. با اینکه رزومه خوب مهمه ولی خیلی راحت میشه اثر اون رزومه خوب رو با یه سری سوتی دادن از بین برد. موفق معمولا اونهایی هستین که از یه باریه بار شانسها در زندگیشون بهترین استفاده رو میکنن

جلسه دفاع یه نمونه دیگه بود. بهترین ایمپرشن رو اونهایی دادن که بهتر حرف زدن تا اونهایی که فرمولیشن کارشون سخت تر بود. قدرت بیان و استفاده از فرصت ها نهایتا حرف آخر رو زد. مواقعی که سئوال پرسیده میشد اعتماد به نفس و جواب منطقی به سئوال خیلی بهتر از تعصب بی مورد روی مسئله خاصی جواب میداد

یه چیز خیلی خوب که برای دانشجویان خارج از ایران اتفاق می افته اینه که به هر حال موقعیت های با استرس بیشتر براشون خیلی زیاد اتفاق می افته و این به عبارتی پوست کلفت ترشون میکنه. دیگه چیزی در حد دفاع فوق لیسانس خیلی بزرگ هم به نظر نمیاد

تمام این حرفها مقدمه ای بود برای اینکه بگم آقا ما هم فوق مهندس شدیم و تموم شد. طبق معمول بیشتر از کاری که کرده بودم برای شنوندگان توانایی زبانم جالب بود و مطمئن هستم اگه روزی تو این لابراتوار دوباره از من یاد بشه احتمالا به عنوان خارجی که زبان ژاپنیش لهجه نداشت یاد خواهد شد... الان دارم به هفت سال پیش فکر میکنم که برعکس خیلی ها که میگفتن ژاپنی در آینده به چه درد ما میخوره، من سعی در تقویت این عنصر لاینفک زندگی کردم. برای ارتباط با ملتی اول باید زبانشون رو دونست و بعد حسشون کرد