عرق جبین

یه روزی روزگاری ملت با عرق جبینشون نون در میاوردن و اینو باعث افتخار خودشون هم میدونستن. شاعرامون بیشتر از هر کسی در ستایش این مدل پول در آوردن حرف زدن ولی حالا دیگه خیلی عوض شده. ملت میشینن تو خانه هاشون و دکمه های کی بورد رو میزنن و کرور کرور پوله که پارو میکنن. همه اینها یعنی عصر کامپبوتر و اطلاعات

چیزی که بهانه نوشتن این پست رو برام درست کرد مصاحبه ای بود که چند روز پیش از تلویزیون پخش میشد. سؤال این بود: اگه یه دفعه ده میلیون ین دستتون بیفته باهاش چیکار میکنین؟! جوابها خیلی برام جالب بود و با خودم فکر میکردم که اگه یه آمار از نوع جوابهایی که به این سؤال داده میشه میگرفتن خیلی اطلاعات من رو در مورد ژاپن آپ دیت میکرد. خانمهای جوون میگفتن میرن مسافرت یا اینکه میرن اِسته. آقایون میگفتن زمین میخرن یا سهام میخرن. این سهام میخرن اولین باری بود که من تو تلویزیون میشنیدم

ژاپنیها آدمهای خیلی کانسرواتیوی هستن و سعی میکنن کمتر ریسک کنن و پولی که با عرق جبین به دست آوردن رو به این راحتی ها در ریسک نمیذارن ولی از چند سال پیش این گرایش به سمت سرمایه گذاری سهامی خیلی بیشتر شده. یه عالمه کلاس ابنور و اونور کشور داریر شده که به شهروندهای عادی یاد بده سهام چیه و چطور باید رو سهام خرید و کی باید فروخت. تو شرکت که میای میبینی یه عالمه آدم دور و برت دارن با خرید و فروش سهام میلیونر میشن و البته یه سری هم به خاک سیاه میشینن! فقط کافیه یه مقدار سزمایه داشته باشی و البته حس ششم خوب و اطلاعات زیاد از معادلات و معاملاتی که داره تو دنیا بین شرکتهای مختلف انجام میشه. یه تعداد زیادی آدم بازنشسته کارشون شده اینکه صبح پامیشن و یه نگاه به روزنامه میندازن و یه نگاه به یه سری سایت اینترنتی و بعد هم مستقیم میرن سراغ حساب سهامیشون و بالا و پایینش میکنن. به نظرشما یه آدم باید چقدر روحیه ریسک پذیری داشته باشه که یه همچین کاری ازش بر بیاد؟ و چطور میشه ژاپنی هایه همچین روحیه ای پیدا میکنن؟