یاد باد آن روزگاران یاد باد

چقدر اوضای غریبی شده. آدم تا وقتی دانشجو هست همه اش دلش میخواد زودتر تموم شه اون زندگی و بشه کسی واسه خودش. و وقتی هم میشه دلش میگیره واسه گذشته ها... قبلا بعضی روز ها میشد که حال رفتن به دانشگاه رو نداشتم و تا لنگ ظهر دراز میکشیدم و میخوابیدم... حالا اما دریغ از یه روز اون جوری. با اینکه اینجایی که ما هستیم به اون بدی ها هم نیست ولی به هر حال آزادی قبل ها رو نداره. دلم لک زده واسه اینکه یه هفته تعطیل شیم و من فقط بخوابم! بدون یه ذره فکر کردن و تمرکز روی چیزی... آی اونهایی که دانشجویین ، حالش رو ببرین که وقتش حالاس
یه چند وقته رفتم تو فکر اینکه واقعا هدف از زندگی چیه؟... بعد از ده سال که برگشتم به گذشته چی میتونه قانعم کنه که راه درستی رو تو زندگی رفتم. چی باعث اون رضایت از زمانی میشه که آدم داره ذره ذره از دستش میده. و اگه به من گفتن تو چه سهمی تو این دنیا داشتی من چه جوابی براش دارم
یکی برای یه سری آدم که میخواستن خودشون شرکتهاشون رو تاسیس کنن میگفت هدفتون این باشه که تحولی ایجاد کنین. اینکه یه کاری رو یه ذره بهتر انجام بدین یا چیزی درست کنین که یه مقدار بهتر کار کنه هیچ وقت ارضاتون نمیکنه. باید برین برای اینکه دگرگونی ایجاد کنین... حالا تو هر چیزی و برای هر کاری

"Make a Change..."

این جمله ای بود که از همون موقع منو تحت تاثیر قرار داد و دیدم این آدم چقدر قشنگ تو سه تا کلمه این معنی رو گنجونده. آدم واقعا اگه بعد از شصت هفتاد سال چیزی رو عوض نکرد، بودن و نبودنش برای آیندگان چه فرقی میتونه داشته باشه. کار خیلی سختی هم نیست. در واقع برگردین به تاریخ و ببینین چقدر آدم بودن که چیزی رو متحول کردن. حتی اگه اسم آدمها هم از دفتر تاریخ محو بشه اثری که گذاشتن همیشه خواهد موند