و اما دوبی

بالاخره این سفر کذایی ما هم تموم شد. چقد خوبه که بشینی یه پاتو بندازی رو اونیکی پات و شرکتت برات ویزاتو بگیره، بیمه مسافرت برات بگیره. بلیط رفت و برگشتت رو هم بگیره از اون ور برات یه هتل درست و حسابی رزرو کنه برات راننده بفرسته که بیاد ورت داره و ببردت به هتل و بعد هم یه برنامه ریزی تا حدی خوب برای طول سفر برات بکنه. چقد خوبتر که یه جا مثل دوبی رو ببینی که درست در آغاز جاده ترقی قرار داره. الان میتونم حس کنم که جایی مثل ژاپن 50 سال پیش کجا بوده. شاید دوبی هم 50 سال دیگه جایی مثل ژاپن الان باشه.

چیزی که میتونم در مورد دوبی بگم اینه که دوبی با تمام سنتی و بومی بودنش تونسته خیلی خوب حداقل ظاهرا اقوام مختلف رو باهم میکس کنه و بومی ها هم خارجی ها رو تا حد خوبی تونستن تحمل کنن. همون کسایی که یه موقعی تحمل دیدن کوچکترین کار ناپسندی از نظر خودشون رو حتی تو خونه ده تا همسایه اونورتر نداشتن الان تو کشور خودشون در حالی زندگی میکنن که هزار و یه جور آدم مختلف لا قیافه و آرایش و فرهنگ و عقیده مختلف تو همون کشور دارن باهاشون زندگی میکنن. تو جامعه ای که دختر های روس با پوششی که به زور میشه اسمش رو لباس گذاشت راه میرن، زنهای بومی اکثر قریب به اتفاقشون با پوشیه و در پوششی ده برابرسنگین تر و بسته تر از چادر های ما راه میرن. من زن بومی که تنها راه بره، رانندگی کنه، بلند بلند حرف بزنه و بخنده ندیدم. برام خیلی جالبه که اونهایی که یه همچین جامعه ای دارن چطور هنوز میتونن به روش سنتی خودشون زندگی کنن و ککشون هم نگزه

اینها فقط نمونه هایی از ساختمان سازی های الان دوبی هستن. در مورد آدمهایی که دیدم مخصوصا از خاور میانه و طرز تفکرشون حتما بعدا مینویسم