چشمها

ایران تو دانشگاه چیزی که بیشتر از همه چی موقع حرف با پسر ها لجم رو در میاورد این بود که بعضی ها سرشون رو مینداختن پایین برای اینکه چشمشون تو چشمای طرفشون نیفته. هیچ وقت وقتی چشمم توی چشمهای مصاحبم نباشه احساس اطمینان نمیکنم. حس میکنم نمیتونم حس کنم که طرفم چطور فکر میکنه. چشم واقعا چیز عجیبیه. آدمها کلی سعی میکنن اون چیزی رو که حس میکنن ابراز نکنن و سالهای سال تجربه آدم بودن اتفاقا خیلیها رو هم خبره میکنه ولی کنترل چشمها کار هر کسی نیست. چشمها خیلی بی پرده و بی ریا احساسات پشتشون رو بیرون میریزن. شاید هم به همین دلیله که خیلی ها جسارت خیره شدن تو چشمهای دیگران رو ندارن. تو ژآپن این فرهنگ چشم ندوختن به طرف مقابل شدیدتر از ایرانه. مخصوصا اگه طرف خارجی هم باشه. دوبی تو هتل یه مجله بود که یه جاش در مورد فرهنگ و ادب رفت و آمد و زندگی در دوبی توش نوشته بود. چیزی که توجه منو جلب کرد این بود که خطاب به مرد های خارجی گفته بود از نگاه کردن به زنهای بومی مخصوصا توی چشمهاشون به شدن پرهیز کنن.
تو ژاپن چیزی که این چند سال اخیر دارن روش خیلی کار میکنن هرچه بیشتر غربی شدنه. عادت کردن به اخلاق های غربی مثل دست دادن یا خنده با صدای بلند یا تماس بدنی، چیزی که اینجا بهش میگن اسکین شیپ! و مهمتر از همه اینها نگاه کردن تو چشمهای طرف، آی کانتکت... بارها شده که وقتی من دارم توی یه جمع حرف میزنم و کسی میخواد جواب من رو بده نگاه به شخص دیگه ای تو همون جمع میکنه و حرفش رو میزنه. اوایل به شدت از یه همچین طرز برخوردی لجم میگرفت. الان ولی آرومتر شدم. اختمالا کسی که یه همچین رفتاری داره به شدت از اینکه چشمش تو چشم طرفش بیافته وحشت دارهتا حالا چشمهایی رو دیدین که ازتون چیزی رو التماس کنن؟ یا چشمهایی که بهتون بخندن؟ یا چشمهایی که برتون غضب کرده باشن؟ خیلی مواقع واقعا کلمات لازم نیستن... شاید هم کافی نیستن. اونجایی که دیگه کاری از دست کلمات برنمیاد چشمهان که به صحنه میان. صحنه ای که ناتوانی سخن رو روی پرده برده.